'Gisteren' was de overgang tussen onze rondreis door Colorado en Utah, die we met Fred erbij zouden hebben gemaakt, en ons verblijf in Connecticut bij Beverley met als belangrijkste moment de bijeenkomst op 26 augustus om het leven van Fred te vieren. Behalve familie zullen daar ook vrienden van diverse Alfa Romeo- en Fiat-clubs aanwezig zijn, clubs waarin Fred onder andere als webmaster een belangrijke rol speelde, maar waarin hij ook een belangrijke rol speelde door zijn uitgebreide kennis en ervaring met andere te delen.
In alle opzichten een prachtige dag
Het is nog even spannend; hoe gaat het weer zich ontwikkelen? Na drie weken droogte en hitte was de regen van gisteren voor Cor en mij een aangename afwisseling, maar het zou toch wel leuk zijn als het vandaag een weer beetje zonnig is. De weersvoorspellingen laten ons nog even in het ongewisse. We gaan met ons gezelschap in vier auto's richting brouwerij. Ik rijd in de Toyota Tacoma pick-up, met in de laadbak de rekken waaraan de talloze afgedrukte foto's van de vele reizen van Fred komen te hangen. Ik merk dat de motorkap niet goed gesloten is. We rijden niet hard, maar een tegemoetkomende vrachtauto zou nog voor wat onbedoelde sensatie kunnen zorgen. Gelukkig, een verkeerslicht dat op rood staat. Ik spring er uit en terwijl het licht weer op groen springt druk ik de kap (die toch nog in de veiligheidsvergrendeling bleek te zitten) weer dicht.
Aangekomen bij de brouwerij blijkt de zon volop te zijn gaan schijnen. Door de neerslag van de voorgaande dag en nacht is het erg vochtig, benauwd zelfs. Ik moet oppassen dat ik de foto's, die ik met klemmetjes aan de rekken vastzet (toch echt heel licht werk), niet verknoei met de zweetdruppels die aanhoudend van mijn hoofd druppen.
Cor en ik rijden met Giulia naar de plek waar leden van de Alfa- en Fiatclubs van New York, Connecticut en Massachussets zich hebben verzameld. De bedoeling is dat wij ze dan aanvoeren in een lange stoet richting brouwerij. De groep heeft zichzelf al opgedeeld in groepen, geleid door leden die ter plaatse goed bekend zijn. Ik besluit dan maar voor bezemwagen te spelen. Terug bij de brouwerij staat het veld naast de grote tent al vol met auto's, zo'n 45 waarvan de meeste Fiats en en Alfa Romeo's.
Even slikken
Ik keek er naar uit onder andere Rob, Neil en Baktash weer te zien, ik ken hen nog van de Route 66-trip van 2013. Wat goed hen weer te zien! En Vic en Gail. Familie van zowel Freds en Beverleys kant. En nog zovele vrienden van de diverse autoclubs die we in de afgelopen jaren zagen tijdens auto-treffens. Ik vergeet er vast nog heel wat. Tot grote verrassing van Cor en mij ontmoetten we ook Todd, die in 2006 samen met Fred naar het Spettacolo Sportivo kwam, het jaarlijkse clubweekend op het circuit van Zandvoort van onze Alfaclub, (en waarvan ik een van de organisatoren ben). Cor en ik hadden destijds al een tijdje online contact met Fred en tijdens dat Spettacolo van 2006 troffen we hem voor het eerst. Achteraf realiseer ik hoe Fred voor mij (en ook voor Cor) in die 18 jaar veranderde van een grappige en bijzondere kerel met dezelfde passie voor Alfa Romeo uit de USA, tot een zeer dierbare vriend waarmee we ongelooflijk veel ervaringen hebben gedeeld. De ontmoetingen van vandaag zijn dan ook niet vrij van emoties. Gelukkig maar.
Kom maar op!
Het is tijd voor 'a few words'. Ik doe het eerste praatje. Ik vertel over hoe het eerste contact is gelegd, over de bijzondere reizen die we samen hebben ondernomen. Ook over hoeveel er tijdens deze reis anders uitpakte dan verwacht. Want serieus; ik heb tijdens geen enkele reis die ik heb gemaakt zoveel dingen gehad die misliepen of dreigden mis te lopen. Zoals de telefoon die het begaf, de problemen met de autohuur, de weigerende creditcard, websites die niet werkten, de kapotte stekker van de Gopro camera, de falende batterijen van de gewone camera, de wegvallende internetverbinding (terwijl iedereen om je heen gewoon online is), de haperende SIM-kaart en ga zo maar door. Zelfs mijn praatje van dit moment ontsnapt er niet aan; ik heb de steekwoorden in een documentje op mijn telefoon gezet. Beverley kondigt me aan en de notities zijn werkelijk nergens te vinden. Dan maar improviseren, gelukkig red ik me er wel mee. Uiteindelijk kwam alles goed, maar ik begon steeds sterker te vermoeden dat Fred nog steeds met ons meereisde. Om ons op de proef te stellen: 'bereiden jullie het net zo goed voor als ik altijd deed?' ('Better safe than sorry' was een van zijn levensmotto's.) Nee, dat niet helemaal Fred, de manier waarop jij dat deed was onnavolgbaar.
Ondertussen heb ik het gevoel dat Cor en ik met deze trip een waardig monument voor Fred hebben neergezet. En besef ik dat de naam 'Travels with Fred' niet zomaar een grappige verwijzing naar een boek is, maar ook een fiere vlag die de lading exact dekt.
