Heet!

We zijn inmiddels aangekomen in Delta, Colorado. Over de trip later meer. Tijdens de afdaling van de Mc Clure pass liep de temperatuur aardig op. Niet van de motor, de Mazda lijkt volledig onaangedaan door de steile klimmen en afdalingen. Maar wel de buitentemperatuur, die loopt op tot 96'F (35,5'C).

Wat ook heet is: RO*TEL. In de mailwisselingen met Fred ging het vaak over eten en eigen recepten. Wat hem betreft was de mix van stukjes tomaat met habanero en jalapeño pepers van dat merk bijzonder goed.

Bij het eerste bezoek aan een Safeway supermarkt moet ik er opeens aan denken. Al gauw heb ik het gevonden, en er gaat een blikje mee om uit te proberen. Zodoende hebben Cor en ik vanavond gepicknicked op de motelkamer: sneetjes brood met cheddar en daarop de RO*TEL. En serieus, het is goed heet maar ook erg lekker! 😋 Goeie tip, Fred 👍

26 augustus, Vier het leven

'Gisteren' was de overgang tussen onze rondreis door Colorado en Utah, die we met Fred erbij zouden hebben gemaakt, en ons verblijf in Connecticut bij Beverley met als belangrijkste moment de bijeenkomst op 26 augustus om het leven van Fred te vieren. Behalve familie zullen daar ook vrienden van diverse Alfa Romeo- en Fiat-clubs aanwezig zijn, clubs waarin Fred onder andere als webmaster een belangrijke rol speelde, maar waarin hij ook een belangrijke rol speelde door zijn uitgebreide kennis en ervaring met andere te delen. 

In alle opzichten een prachtige dag

Het is nog even spannend; hoe gaat het weer zich ontwikkelen? Na drie weken droogte en hitte was de regen van gisteren voor Cor en mij een aangename afwisseling, maar het zou toch wel leuk zijn als het vandaag een weer beetje zonnig is. De weersvoorspellingen laten ons nog even in het ongewisse. We gaan met ons gezelschap in vier auto's richting brouwerij. Ik rijd in de Toyota Tacoma pick-up, met in de laadbak de rekken waaraan de talloze afgedrukte foto's van de vele reizen van Fred komen te hangen. Ik merk dat de motorkap niet goed gesloten is. We rijden niet hard, maar een tegemoetkomende vrachtauto zou nog voor wat onbedoelde sensatie kunnen zorgen. Gelukkig, een verkeerslicht dat op rood staat. Ik spring er uit en terwijl het licht weer op groen springt druk ik de kap (die toch nog in de veiligheidsvergrendeling bleek te zitten) weer dicht.

Aangekomen bij de brouwerij blijkt de zon volop te zijn gaan schijnen. Door de neerslag van de voorgaande dag en nacht is het erg vochtig, benauwd zelfs. Ik moet oppassen dat ik de foto's, die ik met klemmetjes aan de rekken vastzet (toch echt heel licht werk), niet verknoei met de zweetdruppels die aanhoudend van mijn hoofd druppen.

Cor en ik rijden met Giulia naar de plek waar leden van de Alfa- en Fiatclubs van New York, Connecticut en Massachussets zich hebben verzameld. De bedoeling is dat wij ze dan aanvoeren in een lange stoet richting brouwerij. De groep heeft zichzelf al opgedeeld in groepen, geleid door leden die ter plaatse goed bekend zijn. Ik besluit dan maar voor bezemwagen te spelen. Terug bij de brouwerij staat het veld naast de grote tent al vol met auto's, zo'n 45 waarvan de meeste Fiats en en Alfa Romeo's.

Even slikken

Ik keek er naar uit onder andere Rob, Neil en Baktash weer te zien, ik ken hen nog van de Route 66-trip van 2013. Wat goed hen weer te zien! En Vic en Gail. Familie van zowel Freds en Beverleys kant. En nog zovele vrienden van de diverse autoclubs die we in de afgelopen jaren zagen tijdens auto-treffens. Ik vergeet er vast nog heel wat. Tot grote verrassing van Cor en mij ontmoetten we ook Todd, die in 2006 samen met Fred naar het Spettacolo Sportivo kwam, het jaarlijkse clubweekend op het circuit van Zandvoort van onze Alfaclub, (en waarvan ik een van de organisatoren ben). Cor en ik hadden destijds al een tijdje online contact met Fred en tijdens dat Spettacolo van 2006 troffen we hem voor het eerst. Achteraf realiseer ik hoe Fred voor mij (en ook voor Cor) in die 18 jaar veranderde van een grappige en bijzondere kerel met dezelfde passie voor Alfa Romeo uit de USA, tot een zeer dierbare vriend waarmee we ongelooflijk veel ervaringen hebben gedeeld. De ontmoetingen van vandaag zijn dan ook niet vrij van emoties. Gelukkig maar.

Kom maar op!

Het is tijd voor 'a few words'. Ik doe het eerste praatje. Ik vertel over hoe het eerste contact is gelegd, over de bijzondere reizen die we samen hebben ondernomen. Ook over hoeveel er tijdens deze reis anders uitpakte dan verwacht. Want serieus; ik heb tijdens geen enkele reis die ik heb gemaakt zoveel dingen gehad die misliepen of dreigden mis te lopen. Zoals de telefoon die het begaf, de problemen met de autohuur, de weigerende creditcard, websites die niet werkten, de kapotte stekker van de Gopro camera, de falende batterijen van de gewone camera, de wegvallende internetverbinding (terwijl iedereen om je heen gewoon online is), de haperende SIM-kaart en ga zo maar door. Zelfs mijn praatje van dit moment ontsnapt er niet aan; ik heb de steekwoorden in een documentje op mijn telefoon gezet. Beverley kondigt me aan en de notities zijn werkelijk nergens te vinden. Dan maar improviseren, gelukkig red ik me er wel mee. Uiteindelijk kwam alles goed, maar ik begon steeds sterker te vermoeden dat Fred nog steeds met ons meereisde. Om ons op de proef te stellen: 'bereiden jullie het net zo goed voor als ik altijd deed?' ('Better safe than sorry' was een van zijn levensmotto's.) Nee, dat niet helemaal Fred, de manier waarop jij dat deed was onnavolgbaar.

Ondertussen heb ik het gevoel dat Cor en ik met deze trip een waardig monument voor Fred hebben neergezet. En besef ik dat de naam 'Travels with Fred' niet zomaar een grappige verwijzing naar een boek is, maar ook een fiere vlag die de lading exact dekt.

25 augustus, Het zoveelste andere landschap

We zagen al zoveel veranderingen in het landschap tijdens de eerste drie weken van deze trip. Dat ging van witte naar gele naar bruine naar rode rotsen, daarna nog roze. In Colorado, Utah een klein stukje Arizona en ook nog een miniem stukje New Mexico en daarna weer Colorado was het vooral rotsen afgewisseld met nog meer rotsen, stenen en zand.

Connecticut

Het landschap van Connecticut waar we nu zijn is ook veel rots (grijs/wit) maar wel met enorm veel planten, struiken en bomen. Het landschap is 'hobbelig'; veel heuvels, de wegen gaan voortduren omhoog, omlaag, naar rechts en naar links. Het is hier ook duidelijk dichter bevolkt.

Beverley pikt ons op van Bradley Airport bij Hartford. Dat gaat allemaal lekker vlot. We stoppen voor een ontbijt bij Sweet Jean's. Het is er druk, moeten zelfs even wachten op een tafeltje voor drie, en niet voor niets: het smaakt voortreffelijk.

Bij Beverley thuis, waar ook een paar van haar familieleden aanwezig zijn, komen we een beetje op adem. Maar Bev stuurt ons al gauw naar bed voor een 'power nap'; we zitten beiden enorm te knikkebollen. De bedden staan overigens bij een vriendin die een kamer beschikbaar heeft gesteld, dank je wel Rebecca! 😘 Later in de middag bezoeken we alvast de brouwerij Hops on the Hill in South Glastonbury waar Beverley de volgende dag een 'Celebrate Life' dag voor Fred opgezet heeft voor familie en vrienden. 

Bev en haar familie gaan voorop in 'Bertrand', haar prachtige Citroën 2CV, Cor en ik volgen in Giulia, de Alfa Romeo waarin Fred onnoemelijk veel mijlen heeft afgelegd in de USA en waarin ook Cor en ik tijdens eerdere bezoeken heel wat afstanden hebben overbrugd. Na drie weken in de comfortabele en stille Mazda (met automaat) is het even wennen in Giulia, waarin alles heel direct is; vering, sturen, geluid, koppelen, remmen. Maar het went snel, het 'gevoel' van de eerdere reizen is gauw terug en ik durf de inmiddels 50-jarige Giulia weer de sporen te geven.

Fred's Celebrating Life Day

26 augustus.

Nadat we gisteren al een voorproefje hadden genomen bij de brouwerij Hops on the Hill Farm Brewery,

de locatie waar de herdenkingsdag van Fred zou worden gehouden, werden we voor vier nachten ondergebracht bij vriendin Rebecca, de eerste nacht daar werd de beste sinds weken!!

Beverley had ons de 25e augustus opgepikt op het vliegveld van Bradley (Connecticut), redelijk afgepeigerd na een dag doorhalen op het vliegveld van Denver.

 

Om van die vertraging van onze 1e vlucht maar niet te spreken...😡😡

Het is dat we redelijk in conditie zijn maar anders hadden we die ruim 1 mijl lange sprint (met stijve spieren) van gate 8 naar gate 73 op het vliegveld van Detroit nooit kunnen afmaken. En ik kan je vertellen, het is een roteind. Op het laatste stuk liep Hans bijna naast zijn schoenen, die grtvcrf@%$& veter was weer losgehaakt, een rode draad ondertussen op de vliegvelden. 🤭

De gate was al gesloten, maar een vriendelijke dame kreeg ons nog in het vliegtuig naar Bradley. Daar zit je dan, bezweet naast een jonge dame met een kater, in de mand in dit geval.😉

Maar goed, we waren in Connecticut. Eerste behoefte was eten en koffie, dat ging onderweg prima in een behoorlijk overschreeuwde omgeving...

Weer een sprongetje in de tijd naar zaterdag 26 augustus, Fred's Celebrating Life Day.

Na een prima verzorgd ontbijt bij Beverley was het vanaf 9.00 uur eerst Formule 1 kijken, gezien ons dagprogramma een voordeel met 6 uur tijdverschil 😎

Daarna was het met 3 auto's op weg naar Hops on the Hill Farm Brewery om de tent daar in te richten met veel foto's, fotoboeken enz. Op elke tafel lag wel iets van Fred's (foto)werk.

Beverley reed met familie in haar nieuwste aanwinst 2 CV 'Bertrand'.

Hans in de Toyota Pick Up, en ik met vriendin Rebecca in de Alfa Romeo Giulia.

Vervolgens haalden Hans en ik de Alfa Romeo- en Fiat clubleden op van een verzamelpunt een paar villages verderop. Daar zaten voor mij een paar oude bekenden uit 2008 tussen van de New York Alfa Romeo Owners Club.

Het ging in stukken en brokken op weg naar de Hops on the Hill Farm Brewery waar in inmiddels ook de pizzatruck was aangeschoven.

Druppelsgewijs kwamen de mensen binnen, uiteindelijk stonden er ongeveer 45 auto's in rijtjes opgesteld.

De geschatte opkomst met tussen de 50 en 75 mensen werd ruim overschreden, er waren ruim 100 gasten, dit zei natuurlijk wel iets. Fred had een uitgebreide vriendenkring binnen de diverse autoclubs, dat was goed te zien! 

Er werden een paar groepsfoto's gemaakt.

Beverley kondigde drie sprekers aan.

Hans beet het spits af.

Mooie woorden, van hoe we elkaar hebben leren kennen, de eerste ontmoeting en de vele remarkable moments erna. Daarna werd er een lied gezongen dat bij de sfeer paste.

Voor Hans en mij was toch wel de grootste verrassing dat een verlate gast precies bij ons de tent binnenstapte: Todd. We keken elkaar even aan en het kwartje viel, 'coincidences don't exist' was onze gezamenlijke mening 😃. Todd was de man die samen met Fred in 2006 ons Alfaclubweekend op Zandvoort bezocht, de eerste keer dat we Fred en hem zagen. Ze kenden elkaar nog niet totdat ze via het Amerikaanse Alfa Romeo Forum (AlfaBB) besloten om samen naar Nederland af te reizen. Ondanks dat we elkaar sinds die dag in 2006 niet meer hadden gezien en gesproken, voelde het alsof we elkaar kort geleden hadden ontmoet, een emotioneel moment van beide kanten, contactgegevens werden opnieuw vastgelegd!

Zo  waren er nog een paar emotionele momenten, vriend Baktash werd het even teveel, hij omarmde ons geroerd. Ons weerzien, de trip de we hebben gemaakt in de geest van Fred, dat we onze trip speciaal rond deze dag hadden gepland, deed veel met hem, en ons. Het gaf een heel mooi en goed gevoel.

Tegen 18.00 uur kwam er een eind aan deze herdenkingsdag. Nadat alles weer was opgeruimd, gingen we weer terug naar het huis van Beverley in East Hampton.

Buiten hebben we uitgebreid nagepraat en getafeld. Later op de avond werd het mij iets teveel, een huilbui uit het niets, thanks for your shoulder Beverley! 😅

Op deze dag besefte ik dat het toch wel heel speciaal was dat Hans en ik waren komen overvliegen voor de Travels With Fred-trip en deze dag, de uitgebreide waardering daarvoor voelde als een warm bad! Het was het allemaal meer dan waard. Fred leeft voort in onze gedachten, er zijn op zoveel plekken dingen die ons aan hem herinneren: een deel van zijn en Nico's as bij ons in de tuin, we voelen ons daarmee vereerd, de vele foto's, fotoboeken, klussen door hem gedaan, enzovoort. Je kunt en wilt er niet omheen! 

Ciao my friend!

Zwienerug

21 augustus, Salida - Colorado Springs 

De verassing van vandaag was een afslag links, een door gevangenen aangelegde, met grotendeels éénrichtingsverkeer, weggetje over een bijzondere bergkam. Waarom die gedwongen werkverschaffing? Deze weg, Skyline Drive, was door Hans al eerder op de routekaart gezet, werd er weer afgehaald en kwam er weer op omdat we er toch wel érg dichtbij in de buurt kwamen. 

Op de weg er naartoe kwamen we onze eerste echte 'tumbleweed' (een joekel) tegen om vervolgens in  een soort pretpark op niveau te geraken: Royal Gorge Bridge, de gorge (kloof) voldoet inderdaad royaal aan de beschrijving.

 

De brug uit 1929 overspant de kloof als hoogstgelegen brug in zijn soort in Amerika (293 meter boven de Arkansas River), ja, ook best wel royaal zeg maar.

 

Je betaalt een minimum tarief van $35,00 p.p. om 'gratis' aan de overkant te komen met een Gondola kabelbaan. Je slingert wat heen en weer op bijna 300 meter hoogte, afijn zo als u kunt lezen hebben we het met vlag en wimpel gehaald 😉. 

De kalkoengieren zweefden er daarbij rustig op los. Mooi gezicht hoe die vogels zo zonder een enkele vleugelslag hun rondjes draaien.

De terugweg was weer lopend over de brug waarbij je links en rechts de vlaggen (zonder wimpel) van alle staten zag wapperen. Soms kon je tussen de loopplanken door de diepte in kijken... 😯 

Na een slap bakkie koffie??? aan de overkant gingen we dus op weg naar die 'zwienerug', zo wordt in Groningen die betonnen stopdrempel genoemd, hier wordt die weg Hogback (varkensrug) als onderdeel van het Open Space Recreation Area genoemd, ik kan me er iets bij voorstellen.

 

Er zitten stukjes weg bij waarvan je denkt, oefff! 'Nee Hans, je hoeft niet dichter op het kantje te rijden'. 😳 

De beklimming en afdaling is met een Go Pro camera vastgelegd, dat dingetje komt boven de voorruit uit en toont aanmerkelijke diepten, veel realistischer dan fotograferen vanuit de auto. 

Als eindpunt hadden we 2 nachten The Academy Hotel in Colorado Springs geboekt, een prima hotel

met schaduwkanten. Het bleek dat de creditcard van Hans kuren vertoonde, het werd bij het inchecken keer op keer geweigerd, terwijl er tussen de pogingen door wél voor het tanken mee betaald kon worden...

De jongedame achter de toonbank was nou niet bepaald het toonbeeld van behulpzaamheid, nog nooit zo'n desinteresse gezien 😡😡😡

Dat werd dus met een vrachtje Dollars betalen, slaapprobleem gelukkig getackeld. Ik schreef schaduwkanten, want jawel, er was er nog een: de koffie, wéér een aanfluiting terwijl het ontbijt bovengemiddeld was! Misschien moeten ze hier even naar luisteren? 🤔

Het werd de eerste avond weer een 'diner' op de kamer.

Spooky

20 augustus, Salida - Saint Elmo - Salida

Een van de p.o.i. (points of interest) die Fred al op de routekaart had gemarkeerd was een bezoek aan Saint Elmo, dit verlaten mijnstadje staat trots bovenaan de lijst van spooksteden. Als je het een en ander erover leest is het ook een van de meest makkelijk toegankelijke en best geconserveerde spookstadjes.

 

Nou, dat makkelijk toegankelijk moest bij gebrek aan goudkorrels wat ons betreft met een vleugje zout worden genomen, het conserveren is dan wel weer aardig gelukt. 

Via Country Road 162 zouden we eenvoudig deze inmiddels touristische trekpleister moeten kunnen vinden. Het werd een ommelandse puzzeltocht, een beetje in de lijn van de puzzelritten van onze Alfa Romeo Autoclub (SCARB), maar dan zónder een behoorlijk roadbook met bolletje pijltje (vorm van navigatie). Kortom, we kregen wat instinkers voor de kiezen, zou Fred ons (weer) testen? 😉. 

Meneer Tom Tom had ons al lang in de steek gelaten, er werd nu op instinct gereden. Ik was na al al dat gedraai en gekeer de richting al wat kwijt, Hans had daar, in het algemeen, geen last van, gelukkig 😎

Via via kwamen we dan tóch op de juiste onverharde weg die dood liep in Saint Elmo. Het in 1880 als 'Forrest City' genoemde opgerichte mijnbouwstadje bestaat nu nog uit 43 verspreid staande gebouwen.

De naam werd kort na de oprichting veranderd in Saint Elmo omdat er al zoveel plaatsen waren met de naam Forrest City. Er zat (veel) zilver en goud in de grond. Dat schijnt op velen een sterke aantrekkingskracht te hebben gehad, niets nieuws onder de horizon dus. 🤔

Tijdens de hoogtijdagen, rond 1890, woonden er ongeveer 2000 mensen, meest met baarden in en rondom de keel. 😁

Omdat de spoorlijn naar Chalk Creek Canyon er in 1926 de brui aan gaf ging het bergafwaarts met het stadje, sinds 1958 gaat het als 'Ghost Town' door het leven.

Waar lijkt die pruik haar toch op? 🤑

Nu een redelijk verstopt plaatsje dus, aangetrokken door toeristen. 

De geestigheid die rest is van dierlijke aard, de 'lokale bevolking' bestaat in inmiddels uit chipmuncks, door voeren handtam gemaakt, onnatuurlijk natuurlijk, maar wel leuk voor de foto. 

Terug werd het een ritje in omgekeerde volgorde naar ons motel in Salida. Aan het eind van de middag gewandeld naar 'downtown' Salida.

Aan de Arkansas River hebben we ons avondmaal gehad.

 

Tijdens de wandeling op en neer downtown liepen we bijkans de herten zowat omver. Ze stonden gewoon in tuinen te grazen! Kennelijk normaal hier

 

Het was nog lang warm, er stond nog een fles witte wijn koud, klaar om koud gemaakt te worden, er kon worden geproost op een geestig uitje. 😱😱

24-25 augustus, Een vliegend hotel, een opvliegende Hans

Vandaag hebben we maar twee dingen op het programma staan; de huurauto inleveren en inchecken voor onze nachtvlucht, die eigenlijk 'morgen' vertrekt. Na de rare strapatsen van de creditcard van de voorgaande dag zou er eigenlijk weinig fout moeten kunnen gaan. Dachten we...

De dag begint al goed...

Goed, er zijn geen echt vervelende dingen gebeurd en alles is uiteindelijk goed gekomen. Maar 's ochtends vroeg krijg ik al meteen flink de pest in als ik online incheck voor onze vlucht en daarbij meteen de toeslag voor de ruimbagage ($60 voor twee koffers) wil betalen. Vooral om niet op de luchthaven bij het inchecken opnieuw verrast te worden door geweigerde transacties. Want contant betalen is daar niet nogelijk. Mijn sessie op de website van vliegmaatschappij Delta Airlines loopt vast nadat ik mijn credit card gegevens heb ingevoerd en de betaling via de ING-app heb goedgekeurd. Wáár blijft de bevestiging via de e-mail? Die komt dus niet en op de website van Delta kan ik niet meer verder of terug 👿 Dan maar dubbel betalen? 

Bij de tweede poging gaat het wel goed, de creditcard afschriften controleren blijkt er toch maar een keer afgeschreven. Gelukkig maar, dat scheelt weer een hoop gedoe het geld terug te krijgen. En ook gelukkig: de borg ($250) terugkrijgen van het hotel blijkt geen probleem.

Dus: auto inleveren. Het is niet meer dan een half uur rijden. We zien het terrein nu bij daglicht. Er zijn vele verhuurbedrijven en die hebben allemaal rijen auto's staan. Ik vraag me dan ook af waarom de eerste reservering werd geannuleerd omdat ' er geen auto beschikbaar was'. Avis hebben we rap gevonden. We gaan in een rij gaan, er loopt een meneer even om de auto heen voor inspectie, waarna hij vraagt of er 'issues' zijn geweest en ons dan verzoekt de sleutels op het dashboard te leggen. Spullen er uit en we krijgen een mailtje ter bevestiging dat het huurcontract is beëindigd en klaar! Dat ging wel lekker vlot.

Stelletje ouwe sukkels

De Avis shuttle bus brengt ons naar het vliegveld. We kijken waar we ons moeten melden. Het is even zoeken en dan hebben we de 'security' gevonden. Geen overdreven lange rijen. We gaan er door heen. Met altijd weer dat onhandige geklooi met schoenen uit, riem af, alles uit je zakken (zelfs als dat een vieze zakdoek is), laptop uit de rugzak en in aparte bak voor de scan. Ik loop alweer te mopperen. Onze koffers worden eruit gepikt. Het flesje zonnebrandspray in mijn koffer is net een slag te groot. Die gaat de afvalbak in. Een zelfde bestemming krijgt een flesje water uit Cor z'n rugzak. Dat er geen vloeistoffen mee mogen weten we, maar dit was even over het hoofd gezien. Ik moet worden gefouilleerd, de scan ziet 'iets' ter hoogte van mijn knie. Waarschijnlijk was het een plooi in de stof van mijn broek. En dan weer schoenen aan, riem om, alles terug in je zakken, laptop terug in de rugzak, en dat te midden van allemaal mensen die hetzelfde doen in een rommelige te kleine ruimte. Dit is echt heel slecht voor mijn humeur. Het personeel is overigens vriendelijk en gemoedelijk.

Op naar de gate dan maar, dat gaat met een ondergronds treintje. Snel en makkelijk. We komen aan in terminal A waar 'onze' gate is. We zijn alleen ruim een halve dag te vroeg. Bewust: het was tot nu toe een fantastische maar ook zeer vermoeiende trip, en die laatste dag willen we vooral alles op ons dooie gemak doen.

Dan begint me iets op te vallen. Zijn wij de enigen met zulke grote koffers hier? En hadden we die koffers niet al vóór de security afgegeven moeten worden? Het vinden van de informatie kost moeite: advertenties voor commerciële bagageservices dringen voor in de zoekresultaten. En dan: ja hoor, we hebben de bagage check-in gemist. Wat knullig, hoe hebben we dát voor elkaar gekregen? Terug met het treintje, het security-gebied weer uit.

Eerst ploffen we maar neer op een kunstgrasveld vol banken en kussens. Tijd genoeg. Er zijn overigens veel kunstwerken te zien op Denver International Airport. Ik maak een wandeling, ook om uit te vinden waar het fout ging bij het inchecken van de koffers. En dan blijkt: de Avis shuttle bus zette ons af op de plek waar ook nieuwe autohuurders worden opgepikt, dus eigenlijk op de voor ons verkeerde plek; de onderste laag van het complex. Loop je naar binnen en rechtdoor, dan loop je net lángs de roltrap omhoog waar alleen een simpel bord 'check in' boven hangt.

OK, zijn we toch niet zó dom. Maar... we moeten straks wel wéér door de security. Weer dat gedoe met schoenen uit, riem af, zakken leeg, schoenen weer aan, riem weer om, zakken weer volproppen, enz. Grrr! 

Het is overigens goed toeven op dat kunstgrasveld, we brengen er heel wat uren door, heel Nederlands onze meegebrachte boterhammetjes etend.

Nachtvlucht wachtvlucht

Waar we naar toe zullen vliegen is Bradley International Airport bij Hartfort, Connecticut. Daar voegen we ons bij Beverley, familie en vrienden de om 26e een Celebrate Life Day aan Fred op te dragen. De vlucht vertrekt om 1.05 uur 's nachts. Althans, dat was de bedoeling maar er is vertraging. Dat mag niet te veel worden, want de overstaptijd in Detroit is beperkt. Pas tegen 2.00 uur in de ochtend vertrekken we. Ik heb al uitgezocht dat de gates van aankomst en vertrek niet te ver uit elkaar liggen, A47 en A73. Van het begin naar het einde van de terminal (A1-A75) is 20 minuten lopen zie ik op het kaartje, inclusief gebruik van de rolpaden.

Maar het vliegtuig stopt bij A8  en we hebben minder dan 20 minuten... Op de loopband merk ik dat de veter van mijn schoen los is geraakt, niet prettig als je zo hard mogelijk doorloopt. Dat dwingt tot stoppen om te strikken, terwijl we geen seconde willen verliezen. Vloekend maak ik de veter vast. Het zal ook eens een keer mee zitten.

Bij gate 73 aangekomen is de deur dicht🥴 'Can we still board?' vraag ik aan de dame achter de balie. Ze schudt haar hoofd. 'Did you come through TSA?' vraagt ze dan (de security check). Ik geef aan dat we van de vertraagde vlucht uit Denver komen. Onmiddellijk pakt ze haar telefoon. 'Hold on' zegt ze tegen het personeel dat de loopbrug naar het vliegtuig gaat afkoppelen. De deur mag weer open voor ons. Eenmaal in het vliegtuig kan ik via de app van Delta zien dat onze koffers de overstap ook hebben gehaald. Pfff, wat een dag, eh... nacht. En echt slapen doe je in een vliegtuig natuurlijk ook al niet, wat dat betreft ons slechtste 'hotel' van deze trip 🥱