Fred's Celebrating Life Day

26 augustus.

Nadat we gisteren al een voorproefje hadden genomen bij de brouwerij Hops on the Hill Farm Brewery,

de locatie waar de herdenkingsdag van Fred zou worden gehouden, werden we voor vier nachten ondergebracht bij vriendin Rebecca, de eerste nacht daar werd de beste sinds weken!!

Beverley had ons de 25e augustus opgepikt op het vliegveld van Bradley (Connecticut), redelijk afgepeigerd na een dag doorhalen op het vliegveld van Denver.

 

Om van die vertraging van onze 1e vlucht maar niet te spreken...😡😡

Het is dat we redelijk in conditie zijn maar anders hadden we die ruim 1 mijl lange sprint (met stijve spieren) van gate 8 naar gate 73 op het vliegveld van Detroit nooit kunnen afmaken. En ik kan je vertellen, het is een roteind. Op het laatste stuk liep Hans bijna naast zijn schoenen, die grtvcrf@%$& veter was weer losgehaakt, een rode draad ondertussen op de vliegvelden. 🤭

De gate was al gesloten, maar een vriendelijke dame kreeg ons nog in het vliegtuig naar Bradley. Daar zit je dan, bezweet naast een jonge dame met een kater, in de mand in dit geval.😉

Maar goed, we waren in Connecticut. Eerste behoefte was eten en koffie, dat ging onderweg prima in een behoorlijk overschreeuwde omgeving...

Weer een sprongetje in de tijd naar zaterdag 26 augustus, Fred's Celebrating Life Day.

Na een prima verzorgd ontbijt bij Beverley was het vanaf 9.00 uur eerst Formule 1 kijken, gezien ons dagprogramma een voordeel met 6 uur tijdverschil 😎

Daarna was het met 3 auto's op weg naar Hops on the Hill Farm Brewery om de tent daar in te richten met veel foto's, fotoboeken enz. Op elke tafel lag wel iets van Fred's (foto)werk.

Beverley reed met familie in haar nieuwste aanwinst 2 CV 'Bertrand'.

Hans in de Toyota Pick Up, en ik met vriendin Rebecca in de Alfa Romeo Giulia.

Vervolgens haalden Hans en ik de Alfa Romeo- en Fiat clubleden op van een verzamelpunt een paar villages verderop. Daar zaten voor mij een paar oude bekenden uit 2008 tussen van de New York Alfa Romeo Owners Club.

Het ging in stukken en brokken op weg naar de Hops on the Hill Farm Brewery waar in inmiddels ook de pizzatruck was aangeschoven.

Druppelsgewijs kwamen de mensen binnen, uiteindelijk stonden er ongeveer 45 auto's in rijtjes opgesteld.

De geschatte opkomst met tussen de 50 en 75 mensen werd ruim overschreden, er waren ruim 100 gasten, dit zei natuurlijk wel iets. Fred had een uitgebreide vriendenkring binnen de diverse autoclubs, dat was goed te zien! 

Er werden een paar groepsfoto's gemaakt.

Beverley kondigde drie sprekers aan.

Hans beet het spits af.

Mooie woorden, van hoe we elkaar hebben leren kennen, de eerste ontmoeting en de vele remarkable moments erna. Daarna werd er een lied gezongen dat bij de sfeer paste.

Voor Hans en mij was toch wel de grootste verrassing dat een verlate gast precies bij ons de tent binnenstapte: Todd. We keken elkaar even aan en het kwartje viel, 'coincidences don't exist' was onze gezamenlijke mening 😃. Todd was de man die samen met Fred in 2006 ons Alfaclubweekend op Zandvoort bezocht, de eerste keer dat we Fred en hem zagen. Ze kenden elkaar nog niet totdat ze via het Amerikaanse Alfa Romeo Forum (AlfaBB) besloten om samen naar Nederland af te reizen. Ondanks dat we elkaar sinds die dag in 2006 niet meer hadden gezien en gesproken, voelde het alsof we elkaar kort geleden hadden ontmoet, een emotioneel moment van beide kanten, contactgegevens werden opnieuw vastgelegd!

Zo  waren er nog een paar emotionele momenten, vriend Baktash werd het even teveel, hij omarmde ons geroerd. Ons weerzien, de trip de we hebben gemaakt in de geest van Fred, dat we onze trip speciaal rond deze dag hadden gepland, deed veel met hem, en ons. Het gaf een heel mooi en goed gevoel.

Tegen 18.00 uur kwam er een eind aan deze herdenkingsdag. Nadat alles weer was opgeruimd, gingen we weer terug naar het huis van Beverley in East Hampton.

Buiten hebben we uitgebreid nagepraat en getafeld. Later op de avond werd het mij iets teveel, een huilbui uit het niets, thanks for your shoulder Beverley! 😅

Op deze dag besefte ik dat het toch wel heel speciaal was dat Hans en ik waren komen overvliegen voor de Travels With Fred-trip en deze dag, de uitgebreide waardering daarvoor voelde als een warm bad! Het was het allemaal meer dan waard. Fred leeft voort in onze gedachten, er zijn op zoveel plekken dingen die ons aan hem herinneren: een deel van zijn en Nico's as bij ons in de tuin, we voelen ons daarmee vereerd, de vele foto's, fotoboeken, klussen door hem gedaan, enzovoort. Je kunt en wilt er niet omheen! 

Ciao my friend!

Zwienerug

21 augustus, Salida - Colorado Springs 

De verassing van vandaag was een afslag links, een door gevangenen aangelegde, met grotendeels éénrichtingsverkeer, weggetje over een bijzondere bergkam. Waarom die gedwongen werkverschaffing? Deze weg, Skyline Drive, was door Hans al eerder op de routekaart gezet, werd er weer afgehaald en kwam er weer op omdat we er toch wel érg dichtbij in de buurt kwamen. 

Op de weg er naartoe kwamen we onze eerste echte 'tumbleweed' (een joekel) tegen om vervolgens in  een soort pretpark op niveau te geraken: Royal Gorge Bridge, de gorge (kloof) voldoet inderdaad royaal aan de beschrijving.

 

De brug uit 1929 overspant de kloof als hoogstgelegen brug in zijn soort in Amerika (293 meter boven de Arkansas River), ja, ook best wel royaal zeg maar.

 

Je betaalt een minimum tarief van $35,00 p.p. om 'gratis' aan de overkant te komen met een Gondola kabelbaan. Je slingert wat heen en weer op bijna 300 meter hoogte, afijn zo als u kunt lezen hebben we het met vlag en wimpel gehaald 😉. 

De kalkoengieren zweefden er daarbij rustig op los. Mooi gezicht hoe die vogels zo zonder een enkele vleugelslag hun rondjes draaien.

De terugweg was weer lopend over de brug waarbij je links en rechts de vlaggen (zonder wimpel) van alle staten zag wapperen. Soms kon je tussen de loopplanken door de diepte in kijken... 😯 

Na een slap bakkie koffie??? aan de overkant gingen we dus op weg naar die 'zwienerug', zo wordt in Groningen die betonnen stopdrempel genoemd, hier wordt die weg Hogback (varkensrug) als onderdeel van het Open Space Recreation Area genoemd, ik kan me er iets bij voorstellen.

 

Er zitten stukjes weg bij waarvan je denkt, oefff! 'Nee Hans, je hoeft niet dichter op het kantje te rijden'. 😳 

De beklimming en afdaling is met een Go Pro camera vastgelegd, dat dingetje komt boven de voorruit uit en toont aanmerkelijke diepten, veel realistischer dan fotograferen vanuit de auto. 

Als eindpunt hadden we 2 nachten The Academy Hotel in Colorado Springs geboekt, een prima hotel

met schaduwkanten. Het bleek dat de creditcard van Hans kuren vertoonde, het werd bij het inchecken keer op keer geweigerd, terwijl er tussen de pogingen door wél voor het tanken mee betaald kon worden...

De jongedame achter de toonbank was nou niet bepaald het toonbeeld van behulpzaamheid, nog nooit zo'n desinteresse gezien 😡😡😡

Dat werd dus met een vrachtje Dollars betalen, slaapprobleem gelukkig getackeld. Ik schreef schaduwkanten, want jawel, er was er nog een: de koffie, wéér een aanfluiting terwijl het ontbijt bovengemiddeld was! Misschien moeten ze hier even naar luisteren? 🤔

Het werd de eerste avond weer een 'diner' op de kamer.

Spooky

20 augustus, Salida - Saint Elmo - Salida

Een van de p.o.i. (points of interest) die Fred al op de routekaart had gemarkeerd was een bezoek aan Saint Elmo, dit verlaten mijnstadje staat trots bovenaan de lijst van spooksteden. Als je het een en ander erover leest is het ook een van de meest makkelijk toegankelijke en best geconserveerde spookstadjes.

 

Nou, dat makkelijk toegankelijk moest bij gebrek aan goudkorrels wat ons betreft met een vleugje zout worden genomen, het conserveren is dan wel weer aardig gelukt. 

Via Country Road 162 zouden we eenvoudig deze inmiddels touristische trekpleister moeten kunnen vinden. Het werd een ommelandse puzzeltocht, een beetje in de lijn van de puzzelritten van onze Alfa Romeo Autoclub (SCARB), maar dan zónder een behoorlijk roadbook met bolletje pijltje (vorm van navigatie). Kortom, we kregen wat instinkers voor de kiezen, zou Fred ons (weer) testen? 😉. 

Meneer Tom Tom had ons al lang in de steek gelaten, er werd nu op instinct gereden. Ik was na al al dat gedraai en gekeer de richting al wat kwijt, Hans had daar, in het algemeen, geen last van, gelukkig 😎

Via via kwamen we dan tóch op de juiste onverharde weg die dood liep in Saint Elmo. Het in 1880 als 'Forrest City' genoemde opgerichte mijnbouwstadje bestaat nu nog uit 43 verspreid staande gebouwen.

De naam werd kort na de oprichting veranderd in Saint Elmo omdat er al zoveel plaatsen waren met de naam Forrest City. Er zat (veel) zilver en goud in de grond. Dat schijnt op velen een sterke aantrekkingskracht te hebben gehad, niets nieuws onder de horizon dus. 🤔

Tijdens de hoogtijdagen, rond 1890, woonden er ongeveer 2000 mensen, meest met baarden in en rondom de keel. 😁

Omdat de spoorlijn naar Chalk Creek Canyon er in 1926 de brui aan gaf ging het bergafwaarts met het stadje, sinds 1958 gaat het als 'Ghost Town' door het leven.

Waar lijkt die pruik haar toch op? 🤑

Nu een redelijk verstopt plaatsje dus, aangetrokken door toeristen. 

De geestigheid die rest is van dierlijke aard, de 'lokale bevolking' bestaat in inmiddels uit chipmuncks, door voeren handtam gemaakt, onnatuurlijk natuurlijk, maar wel leuk voor de foto. 

Terug werd het een ritje in omgekeerde volgorde naar ons motel in Salida. Aan het eind van de middag gewandeld naar 'downtown' Salida.

Aan de Arkansas River hebben we ons avondmaal gehad.

 

Tijdens de wandeling op en neer downtown liepen we bijkans de herten zowat omver. Ze stonden gewoon in tuinen te grazen! Kennelijk normaal hier

 

Het was nog lang warm, er stond nog een fles witte wijn koud, klaar om koud gemaakt te worden, er kon worden geproost op een geestig uitje. 😱😱

24-25 augustus, Een vliegend hotel, een opvliegende Hans

Vandaag hebben we maar twee dingen op het programma staan; de huurauto inleveren en inchecken voor onze nachtvlucht, die eigenlijk 'morgen' vertrekt. Na de rare strapatsen van de creditcard van de voorgaande dag zou er eigenlijk weinig fout moeten kunnen gaan. Dachten we...

De dag begint al goed...

Goed, er zijn geen echt vervelende dingen gebeurd en alles is uiteindelijk goed gekomen. Maar 's ochtends vroeg krijg ik al meteen flink de pest in als ik online incheck voor onze vlucht en daarbij meteen de toeslag voor de ruimbagage ($60 voor twee koffers) wil betalen. Vooral om niet op de luchthaven bij het inchecken opnieuw verrast te worden door geweigerde transacties. Want contant betalen is daar niet nogelijk. Mijn sessie op de website van vliegmaatschappij Delta Airlines loopt vast nadat ik mijn credit card gegevens heb ingevoerd en de betaling via de ING-app heb goedgekeurd. Wáár blijft de bevestiging via de e-mail? Die komt dus niet en op de website van Delta kan ik niet meer verder of terug 👿 Dan maar dubbel betalen? 

Bij de tweede poging gaat het wel goed, de creditcard afschriften controleren blijkt er toch maar een keer afgeschreven. Gelukkig maar, dat scheelt weer een hoop gedoe het geld terug te krijgen. En ook gelukkig: de borg ($250) terugkrijgen van het hotel blijkt geen probleem.

Dus: auto inleveren. Het is niet meer dan een half uur rijden. We zien het terrein nu bij daglicht. Er zijn vele verhuurbedrijven en die hebben allemaal rijen auto's staan. Ik vraag me dan ook af waarom de eerste reservering werd geannuleerd omdat ' er geen auto beschikbaar was'. Avis hebben we rap gevonden. We gaan in een rij gaan, er loopt een meneer even om de auto heen voor inspectie, waarna hij vraagt of er 'issues' zijn geweest en ons dan verzoekt de sleutels op het dashboard te leggen. Spullen er uit en we krijgen een mailtje ter bevestiging dat het huurcontract is beëindigd en klaar! Dat ging wel lekker vlot.

Stelletje ouwe sukkels

De Avis shuttle bus brengt ons naar het vliegveld. We kijken waar we ons moeten melden. Het is even zoeken en dan hebben we de 'security' gevonden. Geen overdreven lange rijen. We gaan er door heen. Met altijd weer dat onhandige geklooi met schoenen uit, riem af, alles uit je zakken (zelfs als dat een vieze zakdoek is), laptop uit de rugzak en in aparte bak voor de scan. Ik loop alweer te mopperen. Onze koffers worden eruit gepikt. Het flesje zonnebrandspray in mijn koffer is net een slag te groot. Die gaat de afvalbak in. Een zelfde bestemming krijgt een flesje water uit Cor z'n rugzak. Dat er geen vloeistoffen mee mogen weten we, maar dit was even over het hoofd gezien. Ik moet worden gefouilleerd, de scan ziet 'iets' ter hoogte van mijn knie. Waarschijnlijk was het een plooi in de stof van mijn broek. En dan weer schoenen aan, riem om, alles terug in je zakken, laptop terug in de rugzak, en dat te midden van allemaal mensen die hetzelfde doen in een rommelige te kleine ruimte. Dit is echt heel slecht voor mijn humeur. Het personeel is overigens vriendelijk en gemoedelijk.

Op naar de gate dan maar, dat gaat met een ondergronds treintje. Snel en makkelijk. We komen aan in terminal A waar 'onze' gate is. We zijn alleen ruim een halve dag te vroeg. Bewust: het was tot nu toe een fantastische maar ook zeer vermoeiende trip, en die laatste dag willen we vooral alles op ons dooie gemak doen.

Dan begint me iets op te vallen. Zijn wij de enigen met zulke grote koffers hier? En hadden we die koffers niet al vóór de security afgegeven moeten worden? Het vinden van de informatie kost moeite: advertenties voor commerciële bagageservices dringen voor in de zoekresultaten. En dan: ja hoor, we hebben de bagage check-in gemist. Wat knullig, hoe hebben we dát voor elkaar gekregen? Terug met het treintje, het security-gebied weer uit.

Eerst ploffen we maar neer op een kunstgrasveld vol banken en kussens. Tijd genoeg. Er zijn overigens veel kunstwerken te zien op Denver International Airport. Ik maak een wandeling, ook om uit te vinden waar het fout ging bij het inchecken van de koffers. En dan blijkt: de Avis shuttle bus zette ons af op de plek waar ook nieuwe autohuurders worden opgepikt, dus eigenlijk op de voor ons verkeerde plek; de onderste laag van het complex. Loop je naar binnen en rechtdoor, dan loop je net lángs de roltrap omhoog waar alleen een simpel bord 'check in' boven hangt.

OK, zijn we toch niet zó dom. Maar... we moeten straks wel wéér door de security. Weer dat gedoe met schoenen uit, riem af, zakken leeg, schoenen weer aan, riem weer om, zakken weer volproppen, enz. Grrr! 

Het is overigens goed toeven op dat kunstgrasveld, we brengen er heel wat uren door, heel Nederlands onze meegebrachte boterhammetjes etend.

Nachtvlucht wachtvlucht

Waar we naar toe zullen vliegen is Bradley International Airport bij Hartfort, Connecticut. Daar voegen we ons bij Beverley, familie en vrienden de om 26e een Celebrate Life Day aan Fred op te dragen. De vlucht vertrekt om 1.05 uur 's nachts. Althans, dat was de bedoeling maar er is vertraging. Dat mag niet te veel worden, want de overstaptijd in Detroit is beperkt. Pas tegen 2.00 uur in de ochtend vertrekken we. Ik heb al uitgezocht dat de gates van aankomst en vertrek niet te ver uit elkaar liggen, A47 en A73. Van het begin naar het einde van de terminal (A1-A75) is 20 minuten lopen zie ik op het kaartje, inclusief gebruik van de rolpaden.

Maar het vliegtuig stopt bij A8  en we hebben minder dan 20 minuten... Op de loopband merk ik dat de veter van mijn schoen los is geraakt, niet prettig als je zo hard mogelijk doorloopt. Dat dwingt tot stoppen om te strikken, terwijl we geen seconde willen verliezen. Vloekend maak ik de veter vast. Het zal ook eens een keer mee zitten.

Bij gate 73 aangekomen is de deur dicht🥴 'Can we still board?' vraag ik aan de dame achter de balie. Ze schudt haar hoofd. 'Did you come through TSA?' vraagt ze dan (de security check). Ik geef aan dat we van de vertraagde vlucht uit Denver komen. Onmiddellijk pakt ze haar telefoon. 'Hold on' zegt ze tegen het personeel dat de loopbrug naar het vliegtuig gaat afkoppelen. De deur mag weer open voor ons. Eenmaal in het vliegtuig kan ik via de app van Delta zien dat onze koffers de overstap ook hebben gehaald. Pfff, wat een dag, eh... nacht. En echt slapen doe je in een vliegtuig natuurlijk ook al niet, wat dat betreft ons slechtste 'hotel' van deze trip 🥱

Uche, uche

19 augustus Crawford - Salida.

Met enige pijn in het hart, althans ik, verlaten we de meest rustige overnachtingsplek van onze trip, die grote vrijstaande woning zo'n 7 mijl buiten de bebouwde kom van Crawford.

Ook nu weer vallen ons de zeer veel dode naaldbomen langs de route op, de droogte is hier al wat langer serieus...

 

Voor liefhebbers van een hertenbout valt er echter genoeg te rapen, ze liggen van raw tot well done langs de weg, ja, dan is het even uche, uche... 🤭.

Op de weg kom je hier combinaties tegen in alle soorten en maten, maar vooral groot. Soms ook bumperklevers, nee toch niet, die auto is gewoon als aanhanger aangekoppeld.

 

We komen weer bij dezelfde stuwdam langs als die van  gisteren, een prettige déjà vu.

 

Ook weer een Bald Eagle gespot, nummer twee.We moesten toch een keer een meertje pakken, Hans stond erop dat er gekeild moest worden. Welnu, hij stuiterde er lustig op los terwijl ik nog van de echte koffie uit ons buitenhuis stuiterde 🤯.

 

Een kleine detour bracht ons weer on track.

 

We waren daarna vrijwel gelijk weer in de wolken. Die wolkenluchten zijn hier fraai!

Inmiddels was de cafeïne uitgewerkt, tijd voor een koffiestop in het erg relaxte stadje Crested Butte, een stadje op 8.885 voet hoogte ook wel The Wildflower Capital of Colorado genoemd.

Hans had weer in de stijl van Fred een prima gelegenheid gevonden. 

 

De snuffelaars waren erg relaxed, ben niet zo'n hondenliefhebber maar zo kan het ook, geen enkele blaf, grom of lik. Hier ook weer échte koffie! Dat ochtendwater in de meeste motels is eigenlijk niet om te zuipen...🤨 

Na nog even de Mainstreet op en neer 

was het weer 'einsteigen bitte, chop chop! 😉

Aangekomen in Gunnison hadden we de mazzel dat we de plaatselijke autoshow nog nét konden bezoeken, niet veel langer nadat we de oversteek waagden naar het Pioneer Museum stroomde het deelnemersveld van vrijwel louter Amerikaans spul, waaronder deze Ford Mustang, leeg.

 

Oude auto's en hun verbranding, tja, dan zou een rookmelder niet verkeerd zijn, het leidde weer tot een uche uche toen een aantal vlak voor onze neuzen voorbijging 🤭

Het Pioneer Museum was bijzonder en leuk, enthousiaste medewerkers en een keur aan tentoongestelde vergane glorie van stoomtrein tot jukebox.😁

Na nog een laatste stuk fraaie route

werd de afzink ingezet naar ons motel de Loyal Duke Lodge in Salida.

Loyal? Ja, ze doen niet moeilijk over cannabisgebruik in de open lucht, lees vlak voor de deur van onze kamer, dat werd van beide kanten uche uche.

De goede man stond ermee op en ging ermee naar bed, een straffe gebruiker zal ik maar zeggen.

De brede ventilatieopening onder de voordeur bleek een stevig trekgat te zijn, ik chargeer een beetje 😉.

Als afzakadres kozen we voor de brouwerij op 5 minuten loopafstand.

 

Ze tapten er redelijk bier, tegen hele redelijke prijzen, een pint kostte hier slechts $ 6,00. Dan voel je weer die afzetprijs van $ 15,00 op JFK.😡😡