24-25 augustus, Een vliegend hotel, een opvliegende Hans

Vandaag hebben we maar twee dingen op het programma staan; de huurauto inleveren en inchecken voor onze nachtvlucht, die eigenlijk 'morgen' vertrekt. Na de rare strapatsen van de creditcard van de voorgaande dag zou er eigenlijk weinig fout moeten kunnen gaan. Dachten we...

De dag begint al goed...

Goed, er zijn geen echt vervelende dingen gebeurd en alles is uiteindelijk goed gekomen. Maar 's ochtends vroeg krijg ik al meteen flink de pest in als ik online incheck voor onze vlucht en daarbij meteen de toeslag voor de ruimbagage ($60 voor twee koffers) wil betalen. Vooral om niet op de luchthaven bij het inchecken opnieuw verrast te worden door geweigerde transacties. Want contant betalen is daar niet nogelijk. Mijn sessie op de website van vliegmaatschappij Delta Airlines loopt vast nadat ik mijn credit card gegevens heb ingevoerd en de betaling via de ING-app heb goedgekeurd. Wáár blijft de bevestiging via de e-mail? Die komt dus niet en op de website van Delta kan ik niet meer verder of terug 👿 Dan maar dubbel betalen? 

Bij de tweede poging gaat het wel goed, de creditcard afschriften controleren blijkt er toch maar een keer afgeschreven. Gelukkig maar, dat scheelt weer een hoop gedoe het geld terug te krijgen. En ook gelukkig: de borg ($250) terugkrijgen van het hotel blijkt geen probleem.

Dus: auto inleveren. Het is niet meer dan een half uur rijden. We zien het terrein nu bij daglicht. Er zijn vele verhuurbedrijven en die hebben allemaal rijen auto's staan. Ik vraag me dan ook af waarom de eerste reservering werd geannuleerd omdat ' er geen auto beschikbaar was'. Avis hebben we rap gevonden. We gaan in een rij gaan, er loopt een meneer even om de auto heen voor inspectie, waarna hij vraagt of er 'issues' zijn geweest en ons dan verzoekt de sleutels op het dashboard te leggen. Spullen er uit en we krijgen een mailtje ter bevestiging dat het huurcontract is beëindigd en klaar! Dat ging wel lekker vlot.

Stelletje ouwe sukkels

De Avis shuttle bus brengt ons naar het vliegveld. We kijken waar we ons moeten melden. Het is even zoeken en dan hebben we de 'security' gevonden. Geen overdreven lange rijen. We gaan er door heen. Met altijd weer dat onhandige geklooi met schoenen uit, riem af, alles uit je zakken (zelfs als dat een vieze zakdoek is), laptop uit de rugzak en in aparte bak voor de scan. Ik loop alweer te mopperen. Onze koffers worden eruit gepikt. Het flesje zonnebrandspray in mijn koffer is net een slag te groot. Die gaat de afvalbak in. Een zelfde bestemming krijgt een flesje water uit Cor z'n rugzak. Dat er geen vloeistoffen mee mogen weten we, maar dit was even over het hoofd gezien. Ik moet worden gefouilleerd, de scan ziet 'iets' ter hoogte van mijn knie. Waarschijnlijk was het een plooi in de stof van mijn broek. En dan weer schoenen aan, riem om, alles terug in je zakken, laptop terug in de rugzak, en dat te midden van allemaal mensen die hetzelfde doen in een rommelige te kleine ruimte. Dit is echt heel slecht voor mijn humeur. Het personeel is overigens vriendelijk en gemoedelijk.

Op naar de gate dan maar, dat gaat met een ondergronds treintje. Snel en makkelijk. We komen aan in terminal A waar 'onze' gate is. We zijn alleen ruim een halve dag te vroeg. Bewust: het was tot nu toe een fantastische maar ook zeer vermoeiende trip, en die laatste dag willen we vooral alles op ons dooie gemak doen.

Dan begint me iets op te vallen. Zijn wij de enigen met zulke grote koffers hier? En hadden we die koffers niet al vóór de security afgegeven moeten worden? Het vinden van de informatie kost moeite: advertenties voor commerciële bagageservices dringen voor in de zoekresultaten. En dan: ja hoor, we hebben de bagage check-in gemist. Wat knullig, hoe hebben we dát voor elkaar gekregen? Terug met het treintje, het security-gebied weer uit.

Eerst ploffen we maar neer op een kunstgrasveld vol banken en kussens. Tijd genoeg. Er zijn overigens veel kunstwerken te zien op Denver International Airport. Ik maak een wandeling, ook om uit te vinden waar het fout ging bij het inchecken van de koffers. En dan blijkt: de Avis shuttle bus zette ons af op de plek waar ook nieuwe autohuurders worden opgepikt, dus eigenlijk op de voor ons verkeerde plek; de onderste laag van het complex. Loop je naar binnen en rechtdoor, dan loop je net lángs de roltrap omhoog waar alleen een simpel bord 'check in' boven hangt.

OK, zijn we toch niet zó dom. Maar... we moeten straks wel wéér door de security. Weer dat gedoe met schoenen uit, riem af, zakken leeg, schoenen weer aan, riem weer om, zakken weer volproppen, enz. Grrr! 

Het is overigens goed toeven op dat kunstgrasveld, we brengen er heel wat uren door, heel Nederlands onze meegebrachte boterhammetjes etend.

Nachtvlucht wachtvlucht

Waar we naar toe zullen vliegen is Bradley International Airport bij Hartfort, Connecticut. Daar voegen we ons bij Beverley, familie en vrienden de om 26e een Celebrate Life Day aan Fred op te dragen. De vlucht vertrekt om 1.05 uur 's nachts. Althans, dat was de bedoeling maar er is vertraging. Dat mag niet te veel worden, want de overstaptijd in Detroit is beperkt. Pas tegen 2.00 uur in de ochtend vertrekken we. Ik heb al uitgezocht dat de gates van aankomst en vertrek niet te ver uit elkaar liggen, A47 en A73. Van het begin naar het einde van de terminal (A1-A75) is 20 minuten lopen zie ik op het kaartje, inclusief gebruik van de rolpaden.

Maar het vliegtuig stopt bij A8  en we hebben minder dan 20 minuten... Op de loopband merk ik dat de veter van mijn schoen los is geraakt, niet prettig als je zo hard mogelijk doorloopt. Dat dwingt tot stoppen om te strikken, terwijl we geen seconde willen verliezen. Vloekend maak ik de veter vast. Het zal ook eens een keer mee zitten.

Bij gate 73 aangekomen is de deur dicht🥴 'Can we still board?' vraag ik aan de dame achter de balie. Ze schudt haar hoofd. 'Did you come through TSA?' vraagt ze dan (de security check). Ik geef aan dat we van de vertraagde vlucht uit Denver komen. Onmiddellijk pakt ze haar telefoon. 'Hold on' zegt ze tegen het personeel dat de loopbrug naar het vliegtuig gaat afkoppelen. De deur mag weer open voor ons. Eenmaal in het vliegtuig kan ik via de app van Delta zien dat onze koffers de overstap ook hebben gehaald. Pfff, wat een dag, eh... nacht. En echt slapen doe je in een vliegtuig natuurlijk ook al niet, wat dat betreft ons slechtste 'hotel' van deze trip 🥱