Een van de p.o.i. (points of interest) die Fred al op de routekaart had gemarkeerd was een bezoek aan Saint Elmo, dit verlaten mijnstadje staat trots bovenaan de lijst van spooksteden. Als je het een en ander erover leest is het ook een van de meest makkelijk toegankelijke en best geconserveerde spookstadjes.
Nou, dat makkelijk toegankelijk moest bij gebrek aan goudkorrels wat ons betreft met een vleugje zout worden genomen, het conserveren is dan wel weer aardig gelukt.
Via Country Road 162 zouden we eenvoudig deze inmiddels touristische trekpleister moeten kunnen vinden. Het werd een ommelandse puzzeltocht, een beetje in de lijn van de puzzelritten van onze Alfa Romeo Autoclub (SCARB), maar dan zónder een behoorlijk roadbook met bolletje pijltje (vorm van navigatie). Kortom, we kregen wat instinkers voor de kiezen, zou Fred ons (weer) testen? 😉.
Meneer Tom Tom had ons al lang in de steek gelaten, er werd nu op instinct gereden. Ik was na al al dat gedraai en gekeer de richting al wat kwijt, Hans had daar, in het algemeen, geen last van, gelukkig 😎
Via via kwamen we dan tóch op de juiste onverharde weg die dood liep in Saint Elmo. Het in 1880 als 'Forrest City' genoemde opgerichte mijnbouwstadje bestaat nu nog uit 43 verspreid staande gebouwen.
De naam werd kort na de oprichting veranderd in Saint Elmo omdat er al zoveel plaatsen waren met de naam Forrest City. Er zat (veel) zilver en goud in de grond. Dat schijnt op velen een sterke aantrekkingskracht te hebben gehad, niets nieuws onder de horizon dus. 🤔
Tijdens de hoogtijdagen, rond 1890, woonden er ongeveer 2000 mensen, meest met baarden in en rondom de keel. 😁
Omdat de spoorlijn naar Chalk Creek Canyon er in 1926 de brui aan gaf ging het bergafwaarts met het stadje, sinds 1958 gaat het als 'Ghost Town' door het leven.
Waar lijkt die pruik haar toch op? 🤑
Nu een redelijk verstopt plaatsje dus, aangetrokken door toeristen.
De geestigheid die rest is van dierlijke aard, de 'lokale bevolking' bestaat in inmiddels uit chipmuncks, door voeren handtam gemaakt, onnatuurlijk natuurlijk, maar wel leuk voor de foto.
Terug werd het een ritje in omgekeerde volgorde naar ons motel in Salida. Aan het eind van de middag gewandeld naar 'downtown' Salida.
Aan de Arkansas River hebben we ons avondmaal gehad.
Tijdens de wandeling op en neer downtown liepen we bijkans de herten zowat omver. Ze stonden gewoon in tuinen te grazen! Kennelijk normaal hier
Het was nog lang warm, er stond nog een fles witte wijn koud, klaar om koud gemaakt te worden, er kon worden geproost op een geestig uitje. 😱😱
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Je reactie wordt geplaatst na goedkeuring door de beheerder. - - - Your message will be published after approval by the blog manager.