Uche, uche

19 augustus Crawford - Salida.

Met enige pijn in het hart, althans ik, verlaten we de meest rustige overnachtingsplek van onze trip, die grote vrijstaande woning zo'n 7 mijl buiten de bebouwde kom van Crawford.

Ook nu weer vallen ons de zeer veel dode naaldbomen langs de route op, de droogte is hier al wat langer serieus...

 

Voor liefhebbers van een hertenbout valt er echter genoeg te rapen, ze liggen van raw tot well done langs de weg, ja, dan is het even uche, uche... 🤭.

Op de weg kom je hier combinaties tegen in alle soorten en maten, maar vooral groot. Soms ook bumperklevers, nee toch niet, die auto is gewoon als aanhanger aangekoppeld.

 

We komen weer bij dezelfde stuwdam langs als die van  gisteren, een prettige déjà vu.

 

Ook weer een Bald Eagle gespot, nummer twee.We moesten toch een keer een meertje pakken, Hans stond erop dat er gekeild moest worden. Welnu, hij stuiterde er lustig op los terwijl ik nog van de echte koffie uit ons buitenhuis stuiterde 🤯.

 

Een kleine detour bracht ons weer on track.

 

We waren daarna vrijwel gelijk weer in de wolken. Die wolkenluchten zijn hier fraai!

Inmiddels was de cafeïne uitgewerkt, tijd voor een koffiestop in het erg relaxte stadje Crested Butte, een stadje op 8.885 voet hoogte ook wel The Wildflower Capital of Colorado genoemd.

Hans had weer in de stijl van Fred een prima gelegenheid gevonden. 

 

De snuffelaars waren erg relaxed, ben niet zo'n hondenliefhebber maar zo kan het ook, geen enkele blaf, grom of lik. Hier ook weer échte koffie! Dat ochtendwater in de meeste motels is eigenlijk niet om te zuipen...🤨 

Na nog even de Mainstreet op en neer 

was het weer 'einsteigen bitte, chop chop! 😉

Aangekomen in Gunnison hadden we de mazzel dat we de plaatselijke autoshow nog nét konden bezoeken, niet veel langer nadat we de oversteek waagden naar het Pioneer Museum stroomde het deelnemersveld van vrijwel louter Amerikaans spul, waaronder deze Ford Mustang, leeg.

 

Oude auto's en hun verbranding, tja, dan zou een rookmelder niet verkeerd zijn, het leidde weer tot een uche uche toen een aantal vlak voor onze neuzen voorbijging 🤭

Het Pioneer Museum was bijzonder en leuk, enthousiaste medewerkers en een keur aan tentoongestelde vergane glorie van stoomtrein tot jukebox.😁

Na nog een laatste stuk fraaie route

werd de afzink ingezet naar ons motel de Loyal Duke Lodge in Salida.

Loyal? Ja, ze doen niet moeilijk over cannabisgebruik in de open lucht, lees vlak voor de deur van onze kamer, dat werd van beide kanten uche uche.

De goede man stond ermee op en ging ermee naar bed, een straffe gebruiker zal ik maar zeggen.

De brede ventilatieopening onder de voordeur bleek een stevig trekgat te zijn, ik chargeer een beetje 😉.

Als afzakadres kozen we voor de brouwerij op 5 minuten loopafstand.

 

Ze tapten er redelijk bier, tegen hele redelijke prijzen, een pint kostte hier slechts $ 6,00. Dan voel je weer die afzetprijs van $ 15,00 op JFK.😡😡

23 augustus, Tijd om (de plaat) te poetsen

Onze roadtrip zit er bijna op. Het was een aardig stukje rijden; dik 3500 mijl (meer dan 5600 kilometer) is de Mazda ouder geworden. En ook erg vuil; dikke lagen stof uit verschillende omgevingen en tijdperken geven de zwarte Mazda een grijs-beige uitstraling. Ja, je bent op een roadtrip of niet. Maar hij moet ook weer ingeleverd worden bij de verhuurder. Wassen is niet verplicht, maar hij moet in dezelfde staat verkeren als dat we hem in ontvangst namen. Zoek de 10 verschillen wordt een makkie, dus we ontkomen niet aan een bezoekje aan een wasbox, eind van de dag.

Woensdag wasdag

Niet alleen de auto is aan een wasbeurt toe, ook onze kleding. Sommige van mijn shirts vertonen witte kringen van het transpireren en waarschijnlijk kan ik ze ook nog rechtop in de hoek zetten. We zoeken via internet een wasserette op. Het wordt een belevenis op zich. Onze Laundry Lounge vestiging telt 49 wasmachines in verschillende groottes (tot 40(!) kilo wasgoed) en 50 drogers. Er is gratis koffie en wifi (die wifi gebruiken we niet, we internetten alleen via onze Amerikaanse SIM-kaarten). En het personeel is vriendelijk en behulpzaam.

Het is relatief voordelig, voor $5,50 zijn we klaar, waarbij het flesje wasmiddel dat we uit de verkoopautomaat haalden nog het meest kostte. De wasprogramma's zijn wel kort, een uurtje later laden we twee tassen schoon en droog wasgoed in de auto.

Tuin der Goden

Gisteren hebben we de Garden of the Gods gemist. Omdat we vandaag maar een uur hoeven te rijden naar de laatste overnachtingsgelegenheid in Colorado (Denver), hebben we tijd genoeg om die misser van gisteren goed te maken. Het is een half uurtje de verkeerde kant op rijden.

Het park is gratis toegankelijk, je kunt er met de auto enkele routes volgen, allemaal maximaal 20/25 mijl per uur. Het meeste is eenrichtingsverkeer. We zien rotsformaties in kleuren die we veel vroeger in de trip ook zagen. Ook al hebben we vreselijk veel gezien deze weken, het kan ons nog steeds bekoren.

Je verzint het niet (deel 6 of zo)

De rit naar ons hotel in Denver, niet zo gek ver weg van het vliegveld, zou normaal via de drukke I-25 (Interstate) gaan, maar daar hebben we geen zin in. Ik stel de Tomtom in op 'snelwegen/tolwegen' vermijden. Dat levert inderdaad een veel aangenamere reis op, met redelijk rustig verkeer tot zelfs heel erg stil. Het landschap is (uiteraard) weer heel anders, zacht glooiende heuvels in lichte groentinten.

Kort voor Denver wordt het van het ene op het andere moment heel veel drukker. Het is geen prettige weg, elke mijl wel weer een verkeerslicht. Terwijl we ons de voorgaande weken verbaasden over de goede kwaliteit van de wegen, is het hier oppassen geblazen en af en toe een ruk aan het stuur geven om niet in diepe kuilen en gaten te klappen. Tussen alle bedrijventerreinen langs de weg ook betrekkelijke nieuwe woonwijken. De bouwwijze is vrij standaard, vermoedelijk allemaal prefab. Ziet er niet onaardig uit, met mooie kleurstellingen. Een heel enkele keer zien we zonnepanelen op de daken, dat is hier nog steeds geen gemeengoed. Het allerlaatste stukje naar het hotel is extreem lelijk (de Maasvlakte is er een paradijs bij). Rommelige bedrijfsterreinen, alles grauw en grijs.

Ik ga inchecken in het hotel. De reservering is in orde maar het betalen lukt niet omdat de credit card niet door het systeem wordt geaccepteerd. Ook niet na diverse keren proberen. Ik controleer de bestedingsruimte, die is in orde. Er is ook geen limiet die ik overschrijd. De ING klantenservice is niet bereikbaar, want het is in Nederland na middernacht. 

De receptioniste neemt alles wat ik zeg slechts voor kennisgeving aan, toont geen greintje empathie. Niet dat zij het probleem kan oplossen, maar een beetje menselijke reactie zou wel welkom zijn. Wij komen hier toch ook om geld te besteden waardoor jij je salaris krijgt, of niet? 😠👎 Contant betalen kan wel, maar dan moeten we een borg van $250 betalen. Dus Cor maar weer naar de ATM (pin-automaat).

Het stomme is dat even later benzine betalen met de credit card wel lukt, en ook het gebruik van de wasbox. We stofzuigen het interieur van de auto (ook best wel vies geworden), geven hem een poetsbeurt en hij ziet er weer netjes uit👌 

De komende dag wordt vliegvelddag; auto inleveren rond het middaguur en dan maar wachten op onze (nacht)vlucht. Denver International Airport heeft veel openbare kunst, dus vervelen gaan we ons niet. En die plaat die we gaan poetsen? Dat zit zo.

22 augustus, Opnieuw naar adem happen

Het motel waar we twee nachten verblijven noemt zichzelf 'hotel'. Hoewel de kamers niet anders zij van het doorsnee Amerikaanse motel, is er een lobby, met heel veel zitruimte en een zwembad. De receptie is Van der Valk-achtig en het gratis ontbijt is veel uitgebreider dan we tot nu toe hebben meegemaakt. Nog steeds te zoet, te zout, te vet maar je kunt wel je ei naar wens laten bakken 😋

Simpel

Voor vandaag staat maar één ding gepland: Pikes Peak. Het is een van de 53 'fourteeners' in Colorado, bergtoppen boven de 14.000 voet (4266 meter). De piek van Pikes is 'maar' nummer 30 op deze lijst. Genoemd naar Zebulon Pikes die in 1806 met de expeditie de top probeerde te bereiken. Dat puur op eigen kracht, het lukte hem ook niet, dat was pas 14 jaar later door Edwin James. Er werd een onderzoeksstation aangelegd en ook een tandradbaan omhoog. Die is er, uiteraard gemoderniseerd, nog steeds. Er is ook een klimroute naar de top en de heel dapperen doen het per fiets.

Het kan een stuk sneller, bekijk deze video van Sébastien Loeb maar eens, die in 2013 het een nieuw record vestigt in de 'Race to the Clouds' heuvelklimwedstrijd. Dat record is inmiddels al weer verbroken en ligt nu onder de acht minuten.

Wij zullen er iets langer over doen. Waar ik de voorgaande dag ook lang over doe is het boeken van de tickets. Dat wordt aangeraden omdat je een tijdvak moet reserveren. Op die manier wordt voorkomen dat teveel auto's tegelijk omhoog gaan. Op zich een goed idee, maar de website is niet echt duidelijk dus ik klik me suf om de pagina te vinden waarop ik de tickets kan boeken. Als dat is gelukt moet ik eerst een account aanmaken, wat ook al weer niet makkelijk gaat. En wat gaat het hen aan waar ik woon? Waarom!? 😠 Als ik de tickets met credit card betaal en ze vervolgens per e-mail krijg is dat toch voldoende? Hoe maken we iets simpels ingewikkeld? Nou, zo dus.

Alle ergernis blijkt ook volstrekt overbodig; de wachtrij voor ons telt... twee auto's. Pfff!

De Gopro gaat weer aan en Cor stuurt de Mazda naar boven. En hoger, en hoger. En nóg hoger. De uitzichten zijn adembenemend. Het asfalt is voor 98% heel goed en de weg is ook breder dan die naar de top van Mount Evans. In een paar bochten zijn vangrails neergezet, als ik me goed herinner was dat bij de weg naar de top van Mount Evans niet zo. Maar hier ook het grootste gedeelte zonder. Vrij uitzicht, zeg maar. We pauzeren een paar keer, zien onder andere marmotten. Dat pauzeren is ook nadrukkelijk om te genieten, het rijden vergt, hoewel niet echt moeilijk, absolute concentratie.

Schaduw

De problemen met de grote hoogte zijn voor ons grotendeels verdwenen, dat mag ook wel na ruim twee weken boven minimaal 1500 meter. Maar hier, op 4000 meter voelen we het toch wel weer, een beetje inspanning maakt al kortademig. Nóg meer respect voor degenen die de klim per fiets doen!

We hebben geluk met het weer, het is zonnig met mooie wolkenpartijen. Dat levert mooiere foto's op dan alleen blauwe lucht. De temperatuur is redelijk, als er een wolk overtrekt wordt het wel fris, maar we hoeven niet lange broek en jack in te vluchten.

We laten een foto van ons maken bij het punt dat het hoogste punt aangeeft. 14.115 voet/4302 meter. Het is vrolijke foto die tegelijk wrang is. Ik wil de foto zodra we weer bereik hebben naar Beverley, de partner van Fred sturen maar realiseer me dat een bijschrift als 'We hebben het gehaald' niet klopt. Want een van ons is er niet bij. Ik krijg het dan ook even te kwaad 😢

Respect voor het gezag!

Ik zet de afdaling in. Tevoren werd gewaarschuwd; doe dat in de eerste of tweede versnelling, ontlast je remmen zoveel mogelijk. Oververhitte remmen kunnen weigeren en dat wil je hier écht niet meemaken. De automatische versnellingsbak van de Mazda telt zes versnellingen die je handmatig kunt selecteren, een verbetering ten opzichte van de klassieke (3)-2-1 standen op oudere auto's. Het werkt makkelijk en is zowel te bedienen met de pook als 'flippers' achter het stuur.

In de eerste versnelling loeit de motor wel heel erg hard, dus ik rij de meeste tijd in de tweede. Ik moet wel regelmatig remmen, zeker omdat een tijdje een voorganger wel extreem langzaam rijdt (waarschijnlijk wel in de eerste versnelling). Er is een controlepost waar we moeten stoppen. Een man in uniform met walkie-talkie, insignes, badges en nog meer imponeer-voorzieningen loopt naar ons toe. Ik laat de auto langzaam rollen en stop naast hem. 'There's a stop sign over here!!' spreekt hij me bestraffend toe. Ja, ik ben gestopt toch? O, wacht; ik ben niet vóór de stopstreep tot stilstand gekomen, maar er overheen. En waar hebben we het over? Eén (1!!!) meter... Tsjongejonge Bromsnor, is dít de manier waarop je respect moet afdwingen?

Sssshhhh!!!

Maar het gaat om de controle van de remmen. En die zijn toch veel te heet geworden. Het verbaast me, ik heb toch niets geks gedaan, behalve misschien vaker dan me lief was remmen achter die slome duikelaar van 5 minuten eerder. Misschien had de betreffende man/vrouw het toch bij het rechte eind met z'n naar beneden kruipen.

We moeten dus even aan de kant. Na een paar minuten gooi ik wat water uit mijn drinkfles tegen de remschijf: de stoom slaat er van af 😬 Dat wordt dus iets langer wachten en we vermaken ons met een praatje met een toerist uit New York, die aan de kant was gedirigeerd om hetzelfde 'vergrijp'. Na een kwartier gaan we verder, nóg rustiger rijdend en extra pauzes inlassend. Haast hadden we sowieso al niet.

Waar dan?

Eerder had ik langs de weg verwijzingen gezien naar 'Garden of the Gods' een groot vrij toegankelijk natuurpark. Terug rijdend naar Colorado Springs gaan we bij weer zo'n bord van de snelweg af. En dan... geen enkele aanwijzing meer. We tuffen heel Old Colorado City door, maar geen Garden te bekennen. Nou ja, misschien morgen nog, geen zin om terug te rijden we gaan lekker vroeg terug naar het motel.

Daartegenover is een Indiaas restaurant, en daar heb ik tijdens eerdere trips prima ervaringen mee opgedaan, mede vanwege de uitgebreide vegetarische menu-opties. Het is wat mij betreft de lekkerste maaltijd tijdens deze hele trip 😋

Window with a view

18 augustus  Etappe Hotchkiss - Crawford

Het werd bij het verlaten van de Hotchkiss Inn geen kiss maar wél een goodbye 😁

De rit voor vandaag zou op papier niet al te lang zijn, daar moest natuurlijk iets aan gedaan worden in de vorm van een werkbezoek aan een park, in dit geval Het Gunnison National Park: The Black Canyon. De start was regenachtig, vanaf 10.00 uur werden de ruitenwissers aan het werk gezet. De mijlenteller zou vandaag overigens een tussenstand van 3000 gereden mijl aangeven...

Wat in het algemeen onderweg opvalt zijn de vele autokerkhoven langs de weg, ruimte genoeg, milieutechnisch een ander verhaal. Daarbij lijkt het erop, neen het is zo, dat écht voor alles de auto wordt gebruikt en dan niet alleen voor langere afstanden (zoals wij 🤔).

Vanuit Hotchkiss was de route naar The Black Canyon eerst niet zo interessant, we reden door een soort duinlandschap. Dat veranderde al gauw toen ook de weg van asfalt veranderde in een goed berijdbare 'dirt road', huurautovriendelijk zeg maar.🚗

Om die zwarte vallei van zijn mooiste kant te kunnen beleven, kozen we voor de noordelijke route. En het werd weer een WOW, de weg erheen verried nog niet wat zich daar beneden afspeelde.

 

Nu hadden we al heel wat canyons de revue zien passeren, in vrijwel alle kleuren en maten, deze werd voor mij toch wel de cliffhanger. En ja, ik hou van afwijkende perspectieven.

Het WOW effect voor mij des te meer omdat we er twee Golden Eagles (steenarenden) spotten waarvan eentje nét boven de rand van de kloof vloog, maar iets boven onze hoofden.

Het blijft toch wat beangstigend om zo de diepte in te kijken, ergens ver weg hoorde en zag je de Gunnison River. Er is geen andere canyon in Amerika die gecombineerd zo diep, nauw (eng) en puur is. Waar wij stonden keek je 2700 voet diep (823 meter 😯).

En het bleek daarbij dat dit park bij de toeristen nog vrijwel onbekende was, die rap foto schietende Japanners kom je er (helaas) wél tegen. Bij ons zou je zeggen Amerikaanse beleving van Nederland...

De zwarte diepte lieten we weer achter en beneden ons, ons stond nog een 'stief' programma voor de boeg. Zo bezochten we een stuwdammetje voordat we weer richting Crawford tuften, tied veur kovvie! En bb tanken (benzine en bier) bij Desperado.

De plaatselijke barrista kende de cappuccino nog niet, het werd een mixed-upje zeg maar, wél goed te drinken.

Toen op weg naar ons overnachtingsadres, welnu dat was me er een! Prachtig in een vallei gelegen met een fantastisch uitzicht, de kolibrietjes vlogen ons hier al ronkend om de oren, schitterend gevleugelte.🐥🐥🐥 

We hadden de beschikking over 'the basement', van de woning, alles vrijwel nieuw en in XXXL formaat.

Voorzichtig dacht ik, 'zou het dan toch?' De Milky Way fotograferen bedoel ik. De plek beloofde wel iets, na het dagelijkse onweer zou het 's nachts opklaren.

 

En ja, het werd helder en stikkedonker tegelijk, een redelijke contradictie. Het was een dag na nieuwe maan (geen last van de maan) en de Melkweg liet zich fraai boven ons zien, hier kon ik wel iets mee!

Durango express

17 augustus

We hebben de blik weer oostwaarts gericht, dit keer op het traject Durango-Silverton-Durango, een retourtje per auto, niet met die grijsgedraaide trein.

 
Die exprestrein hebben we expres gemist, zo'n ritje kostte gewoonweg veel te veel tijd en met krap $ 380,00 voor ons eigenlijk ook budgettair niet bepaald verantwoord.

Durango is ook weer zo'n typisch voormalig mijnstadje getransformeerd tot toeristenoord.

 

Het ligt schitterend geklemd tussen een fraai stuk van de Rockies, is gesticht in 1880 door de Denver and Rio Grande Railroad met oogmerk om een verbinding te maken met het verderop gelegen Silverton om daar dienst te gaan doen bij de mijnwinning. De échte goudzoekers waren er echter al in 1860.

De naam komt uit Baskenland: Urango, 'water town' en heeft niets te maken met de film Durango uit 1999. 

De route naar Durango en verder werd ons als een van de mooiste routes door de Rockies voorgespiegeld. En men had gelijk! De route Ouray, 'Klein Zwitserland', doet zijn naam alle eer aan. Men kan er op de lange latten goed bergafwaarts, begreep ik.

Los van die winterverpozing was de route inderdaad een van de mooiste die we hebben gereden.

Zo passeerden we het Dennis Weaverpark, en ja dan schiet bij mij de film 'Duel' (1971) voorbij. Dennis Weaver (McCloud) kreeg er meer bekendheid door en het was Spielbergs eerste televisiefilm.

Toeval of niet, even voorbij het Dennis Weaverpark was het een klein duel in omgekeerde volgorde, dit keer was het een enorme truck waar we maar niet vanaf kwamen 🤔

Tegenwoordig is die Durango express een van de attracties van het stadje, een serie wagons wordt afgeladen voortgetrokken door óf een diesellock óf een old school stoomlocomotief.

 

Je kunt een retourtje Silverton nemen of met een dieselbus terug. Wij lieten het bij een passend afscheid op het station.

We zwierven wat rond in Durango, Hans had weer een prima koffiestop gevonden: Durango Coffee Company, hier kregen we échte cappuccino, de beste tijdens onze trip.

De man was verguld toen ik hem dat vertelde, ze werken al 30 jaar met dezelfde koffiebrander, zei hij mij. Dat werd dus nog een bakkie!

Het werd dus een retourtje Durango-Silverton-Durango by car. 😎

 

In Silverton wat oude meuk gezien zoals deze Lady Penelope car

en een Yale slotje.🤑

Aangekomen op onze eindbestemming in Hotchkiss hebben we een gezond diner op slaaplocatie genuttigd!

 

21 augustus, Op het randje

Bij de voorbereidingen van deze trip had Fred al enorm veel informatie vastgelegd in Google My Maps. Als je een Google account hebt kan je daarin eigen themakaarten maken op basis van Google Maps; routes uitzetten en specifieke punten markeren. Bijvoorbeeld steden die je hebt bezocht of nog wilt bezoeken, een overzicht van ambachtelijk bierbrouwerijen, adressen van familie, vrienden en kennissen, verzin het maar.

My Maps heeft voor- en nadelen. Het is gratis en dat is meteen een nadeel want Google kan op elk moment de service stopzetten waardoor je je gegevens kwijtraakt als je ze niet ook op een andere manier hebt bewaard. Het aantal markeringen dat je kunt vastleggen is enorm groot, al dan niet verdeeld over verschillende 'lagen'. Het aantal lagen is echter beperkt en aangezien een route een laag in beslag neemt, zit je al gauw aan de limiet.

Het vraagt ook behoorlijk wat gewenning, echt heel gebruikersvriendelijk is het niet. Tot slot: de kaarten die je maakt staan online (je bepaalt zelf of dat openbaar is of niet). Dat betekent dat je ze niet kunt raadplegen als je geen internetverbinding hebt en dat is ons tijdens deze trip regelmatig overkomen. Steeds de bestemmingen invoeren in de Tomtom loste dat op, al moet dat stapsgewijs om te voorkomen dat je de snelste route krijgt voorgeschoteld terwijl je dat niet altijd wilt.

De weg is weg?

In de weken voor vertrek hebben Cor en ik meerdere avonden verder gewerkt aan de kaart van Fred. Markeringen toegevoegd en verwijderd en routes aangepast. Een van de attracties waar we daarbij toevallig of stuitten was een smalle weg over een bergkam. Met afgrond aan twee kanten dus. En aangezien ik gek ben op het programma 'De gevaarlijkste wegen ter wereld' heb ik wel zin in deze mini-uitvoering. Dus gemarkeerd in My Maps. Alleen: nu, weken later, ben ik compleet vergeten waar het ongeveer was en weet ook niet meer hoe ik de markering heb genoemd. En er staan er een paar honderd in de kaart...

Ik ben die weg eigenlijk alweer vergeten, we zijn er vast allang voorbij. Maar dan, terwijl het einde van de trip in zicht komt, ontdek ik dat de Skyline Drive, zoals de weg heet, niet zo gek ver van Salida is, bij Cañon City. Waarom ligt zo'n weg daar? Want hij verbindt eigenlijk niets met niets. In feite was het puur voor vermaak, het idee werd al in 1900 gelanceerd.

Eerst even wat anders

We draaien een van de aanpassingen die we in Freds kaart hebben gemaakt weer terug. Fred had de weg zelf niet gemarkeerd, en ik vraag me af of hij, vanwege zijn hoogtevrees, er wel had willen rijden. Ik wil maar al te graag. Op weg er naar toe wil ik eerst uitzoeken of ik de Gopro-camera, die ik met een zuignap op de voorruit vastzet, goed werkend kan krijgen. De Skyline Drive wordt dan de test voor video-opnames tijdens de beklimming van de 4000 meter hoge Pikes Peak. Helaas breekt het verloopstukje van de aansluiting van de externe microfoon, dat worden dus beelden zonder geluid 😕  De proefopnames gaan verder goed tijdens een rit door een eindeloos slingerende kloof.

Voordat we bij de Skyline Drive komen zien we borden langs de weg die verwijzen naar de Royal Gorge Bridge. Die stond wel in Freds planning, maar we hadden er geen aandacht aan besteed omdat we van zijn route waren afgeweken. Toch maar even kijken, nu. Dat kijken kost niets, maar als je via de brug de kloof wilt oversteken kost dat $35 per persoon. Oeps... We doen het toch: heen via een kabelbaan, terug over de brug. Heel indrukwekkend. In de diepte beneden volgt een spoorlijn het slingerende pad van de rivier; het lijkt wel een modelspoorbaan, zo ver weg is het.

Er is nog een manier om de kloof over te steken: via een 'zip line', een zitje dat door de zwaarkracht aan een staalkabel naar beneden sjeest, armen en benen zijn vrij. Je leven aan een stalen draadje... Het lijkt mij wel leuk, maar het kost veel tijd en nog eens $48 bovenop de toegangsprijs wordt me te gek. 

'Moet de Gopro niet aan?'

Dat vraagt Cor als ik onder stenen boog, toegangspoort tot de Skyline Drive, door wil rijden. Eh... o ja. 😜 Dank voor je oplettendheid. Dan begint de steile klim, aanvankelijk hebben we links nog een rotswand, rechts alleen maar afgrond. De snelweg waar we even daarvoor op reden, weg 50, wordt steeds smaller, de auto's worden stipjes. Onze weg is recht maar kent wel een paar steile hellingen. Even later is ook de 'veilige' rotswand links weg.

Is het eng? Ik vind van niet, maar ergens is het wel een apart gevoel dat je niet veel geks hoeft te doen om het helemaal fout af te laten lopen. Het is een beetje een oefening met de auto op de evenwichtsbalk. Op een iets breder deel is het tijd voor een lunchstop. Dit heeft toch wel wat 😊 

De video-opnames volgen later.

20 augustus, De spookstad is weg??

Een verdwenen spookstad, kan het nog griezeliger? Tijdens voorgaande trips heb ik met Fred al vaker spooksteden bezocht. Tijdens de voorbereidingen van deze trip had hij er ook weer een aantal geselecteerd als mogelijk te bezoeken plekken. Cor en ik kunnen ze niet allemaal gaan bezoeken, sommige zijn te afgelegen of het stelt niet meer voor dan een haar in elkaar gevallen houten constructies. Wat we wel willen bezoeken is St. Elmo, niet al te ver van Salida. Een aantal gebouwen staat nog fier overeind. Volgens diverse informatiesites is de laatste zes mijl er naar toe onverhard, maar 'well graded', dus stevig, relatief vlak en zonder al te grote stenen. We durven het dus wel aan. De Tomtom, waarop ik de USA-wegenkaart heb geüpload, blijkt het zelfs als toeristische attractie te kennen. Dus reisdoel ingesteld en rijden maar.

Huh?

'Na 300 voet, sla linksaf' mompelt de Tomtom. 'Dead end' vermeldt een verkeersbord. Ja, dat St. Elmo eindpunt is van een redelijk begaanbaar traject wisten we al, maar geen bord dat de plaatsnaam vermeldt. Ook niet bij de doorgaande weg overigens. Het loopt inderdaad dood. En geen spoor van St. Elmo. We pakken toch maar de doorgaande weg. Tomtom geeft nu opgewekt aan dat dit de juiste route is. Waarom zonet niet? 'Na een halve mijl, ga rechtsaf, daarna, ga rechtsaf'. We belanden is een soort villawijk van stacaravans. De eindbestemming is een privé-terrein. Hoe zit dat nou??? Wáár is dat spookstadje???

Opnieuw terug naar de 'hoofdweg', overigens niet meer dan een stoffig gravelpad. Na nog een paar mijl komen we dan eindelijk in St. Elmo. Eerste punt van aandacht is niet de resterende oude bebouwing maar een kolonie chipmunks. Bij het enige winkeltje van het stadje kan je pijnboompitten kopen om aan de beestjes te voeren. Ze zijn half-tam; lopen over je heen, eten uit je hand, maar waag het niet om ze vast te pakken: ze zetten hun tandjes in meer dan alleen die pitten.

Het is geinig door het ministadje te wandelen. Ooit was het hier heel levendig vanwege het zoeken naar goud en zilver. Volgens de overlevering vertrokken met de laatste trein (van het spoor is niets meer terug te vinden) ook de meeste bewoners om er nooit meer terug te keren.

Bij het winkeltje hangen kolibrie-voederstations. Tot nu toe zagen we alleen grijsbruine kolibries, hier zijn het exemplaren in verschillende bonte kleuren.

's Avonds willen we een andere brouwerij bezoeken om er ook een hapje te eten. De wandeling is ongeveer een half uur. Het wordt zweten want het is nog steeds heet. Opeens staan we oog in oog met een kleine hertenfamilie. Ze wandelen rustig door de woonwijk. Zijn wel op hun hoede, maar je kunt tot op ongeveer 10 meter komen. Waarschijnlijk komen ze voor het malse (want regelmatig gesproeide) gras, of smakelijke bloemen.

Salida bijkt een leuk historisch centrum te hebben, met veel traditionele gebouwen. Er hangt een leuk sfeertje. We eindigen niet in de brouwerij, maar bij een restaurant met een terras aan de oever van de snelstromende Arkansas rivier. 

Weer terug bij het motel nemen we nog een afzakkertje. De wijnen van het wijnhuis Barefoot (in Nederland ook verkrijgbaar bij Plus) kosten niet meer dan $8, wat voor Amerikaanse begrippen voordelig is.

Enig minpunt van het motel zijn onze 'buren' die doorlopend wiet roken op de veranda, wat voor ons het verblijf daar minder aangenaam maakt. Pa is oud en versleten en kucht voortdurend en steekt er ter afwisseling nog maar eens op. Zoon van ergens in de 30 hangt een onsamenhangend zwetsverhaal tegen ons op. Amerika is niet zo geweldig als we denken en er zijn te veel gevangenissen en dit en dat en blablabla. We knikken maar wat, de groeten verder.